Poloneza czas zacząć
Pod koniec lat 70. rozpoczęto produkcje Polonezów. Pierwsza seria informacyjna tych aut została zaprezentowana publicznie w listopadzie 1977 roku. Na bazowe podwozie Polskiego Fiata 125p zamontowano nowe nadwozie i okrzyknięto ten samochód „dziełem polskich konstruktorów”.
Była to jednak propagandowa wersja prawdy. Faktycznie nadwozie Poloneza zostało zaprojektowane przez Włochów i już w pełni gotowe przesłane do Polski.
Poza odmienną karoserią Poloneza cechowała również dużo wyższa jakość wykonania. Jako produkt krajowy Polonez był dla firm łatwo dostępny. Auta te zaczęły licznie trafiać do flot firmowych.
Mimo, iż Polonezy osiągami nie przewyższały bazowego Polskiego Fiata 125p, nowy typ karoserii i lepsza jakość wykonania sprawiały, że uznawane były za pojazdy bardziej prestiżowe.
Dla zamanifestowania statusu dyrektor jeździł Polonezem, a jego zastępca, stojącym szczebel niżej
w hierarchii flotowej, Polskim Fiatem 125p.
W latach 70. i 80., mimo wielu zmian w gospodarce, struktura wykorzystania samochodów flotowych nadal pozostała taka sama jak w poprzednich 20 latach. Auta służbowe, z przypisanymi im etatowymi kierowcami, wykorzystywali głównie urzędnicy. Samochód firmowy, jako bonus dla specjalistów lub menedżerów, czy też narzędzie pracy przedstawicieli handlowych było to zjawiska zupełnie wówczas nieznane i niewyobrażalne. Nie mieściło się to w żadnych założeniach czy teoriach „ekonomii socjalistycznej”.
Zmiany polityczne, geograficzne, gospodarcze i społeczne, zainicjowane w Europie w latach 1989 – 1991, w sposób rewolucyjny zmieniły wszystko na Starym Kontynencie. W Polsce weszliśmy w okres przeobrażeń, którego jednym z efektów były zmiany gospodarcze. Sukcesywnie zmieniał się obraz i realia naszego kraju. Zaczęły powstawać floty firmowe, przy czym ich użytkownikami stali się głównie przedstawiciel handlowi, pracownicy serwisów i firm usługowych, średnia i wyższa kadra kierownicza, dla której samochód służbowy był dodatkową formą wynagrodzenia. Powoli nastawało to, co mam dziś.